پایگاه خبری صدای نفتخیز ،در شهری که  ده‌ها پروژه عمرانی،فرهنگی و رفاهی آن به حالت نیمه‌کاره رها شده، طعم تلخی دارد
که هزینه ها راصرف کارهای دیگر کنیم
پروژه‌هایی که روزی قرار بود چهره شهر را جوان ودگرگون و کیفیت زندگی را ارتقا دهند، اما امروزه به نمادی از تعطیلی و ناتوانی مدیریتی تبدیل شده‌اند. در چنین شرایطی، این پرسش اساسی مطرح می‌شود که آیا ورود نهادهای عمومی مانند شهرداری به عرصه‌های فرعی و غیرتخصصی، همانند مدیریت تیم‌های حرفه‌ای ورزشی مانند کشتی ، موجه و عاقلانه است؟
شهرداری از انجام «وظایف ذاتی و اصلی» خود بازمانده است. در این وضعیت، هرگونه هزینه کرد برای فعالیت‌های فرعی، حتی فعالیت‌های ارزشمندی مانند حمایت از ورزش، به معنای عمیق‌تر شدن بحران و محروم ماندن شهروندان از خدمات اساسی است.
قانونگذار به خوبی به این خطر واقف است.بر اساس قوانین بودجه و مقررات مربوط به شهرداری‌ها، این نهادها مجاز نیستند در حوزه‌هایی که خارج از وظایف مصوبشان است، به صورت حرفه‌ای و هزینه‌بر فعالیت کنند. تشکیل و مدیریت تیم حرفه‌ای کشتی مصداق بارز چنین فعالیتی است. قانون در اینجا مانند یک راهنما و محافظ عمل می‌کند تا مانع از انحراف منابع عمومی از مسیر اصلی شود و بر تمرکز بر امور زیربنایی تأکید دارد.

در این ساختار،فرماندار به عنوان نماینده عالی دولت، وظیفه دارد بر عملکرد کلیه نهادهای عمومی در شهرستان، از جمله شهرداری، نظارت داشته باشد. هنگامی که شهرداری در مسیری گام برمی‌دارد که هم‌خوانی با وظایف اصلی و اولویت‌های فوری شهر ندارد، فرماندار نه تنها حق، بلکه «وظیفه» دارد تا دخالت کند و مدیریت شهری را به سمت مسیر درست هدایت نماید. این اقدام فرماندار یک «دخالت سیاسی» یا «خصومت شخصی» تفسیر نمی‌شود، بلکه انجام یک تکلیف قانونی و مسئولیت اداری در جهت صیانت از بیت‌المال و حفظ مصالح عمومی است.
هشدار به شهرداری توسط فرماندار به معنای “بازگشت به خویشتن” است. شهردار می‌تواند با خیال آسوده و با تمرکز کامل، تمام انرژی و منابع محدود خود را صرف احیای همان پروژه‌های راکد کند و خدمت‌رسانی به شهروندان را که وظیفه اصلی اوست، از سر گیرد. نتیجه نهایی این همکاری سازنده، آسایش شهروندان، عمران و آبادانی شهر و تحقق واقعی مفهوم «مدیریت شهری» خواهد بود. ..