پایگاه خبری صدای نفتخیز ،در دل تاریخ پرفرازونشیب صنعت نفت ایران، نام شهرهایی مانند مسجدسلیمان می‌درخشد؛ شهری که نه تنها گهواره نخستین چاه نفت خاورمیانه، بلکه مأمن مردان و زنان بزرگی بود که عمر خویش را به پای پیشرفت و سلامت مردمان آن نهادند. یکی از این بزرگان، مرحوم دکتر علی نهاوندی (۱۲۹۳-۱۳۸۸)، چشم‌پزشک […]
پایگاه خبری صدای نفتخیز ،در دل تاریخ پرفرازونشیب صنعت نفت ایران، نام شهرهایی مانند مسجدسلیمان می‌درخشد؛ شهری که نه تنها گهواره نخستین چاه نفت خاورمیانه، بلکه مأمن مردان و زنان بزرگی بود که عمر خویش را به پای پیشرفت و سلامت مردمان آن نهادند. یکی از این بزرگان، مرحوم دکتر علی نهاوندی (۱۲۹۳-۱۳۸۸)، چشم‌پزشک حاذق و نیکوکاری است که نامش نه بر روی تابلوهای خیابان‌ها، که در دل‌های مردم این شهر برای همیشه حک شده است.
ایشان عمر پربار زندگی خود را در مسجدسلیمان سپری کرد و در طی این دهه‌ها، نه چشم پزشک، که فرشته نجات بینایی هزاران نفری بود که در دورافتاده‌ترین مناطق محروم، به یاری چشمان تیزبین و دستان مهربان او چشم امید دوخته بودند. دکتر نهاوندی تجسم ایثار بود؛ او که می‌توانست در بهترین بیمارستان‌های پایتخت یا خارج از کشور به ثروت و شهرت برسد، مسجدسلیمان و مردم ساده و صدیق آن را برگزید و خدمت به آنان را افتخار زندگی خویش دانست.
خانه مسکونی یا بنگله ای که ایشان در آن زندگی می‌کرد، به عنوان تنها یادگار ملموس از حضور آن بزرگوار، در سکوت و فراموشی ایستاده است. این بنا بیش از آن که یک سازه باشد، روایتگر قصه انسانیتی است که در آن دیار جریان داشت. حفظ چنین آثاری، بدون شک، وظیفه ذاتی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری است. این بنا می‌تواند به موزه‌ای تبدیل شود که نه تنها زندگی یک پزشک فداکار، که بخشی از تاریخ اجتماعی و پزشکی منطقه را روایت کند. این تنها یک ساختمان نیست، بلکه یک «سند زنده تاریخ» است.
فراموشیِ عمدی یا سهوی؟ اما حقیقتی تلخ‌تر از فراموشی یک بنا،فراموشی یک نام و یک خاطره جمعی است.
طی سالیان متمادی، شهرداران و مسئولان آمدند و رفتند، اما ما شاهد آن نبودیم که حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از (سپاس‌گزاری) یک شهر در قبال یکی از بزرگ‌ترین نیکوکارانش برپا شود.
نه درمانگاه یا بیمارستانی به نام او مزین شد، نه خیابان یا حتی کوچه‌ای. این سکوت، پرسشی بزرگ را به ذهن متبادر می‌سازد: حفظ نام پزشک فداکار و ایثارگر نیکوکار با کیست؟
آیا تنها وظیفه میراث فرهنگی، حفظ دیوارهای کهنه است، یا حراست از “ارزش‌های انسانی” که در پشت آن دیوارها جریان داشته، مسئولیتی همگانی است؟ نام نیک، خود بزرگ‌ترین میراثی است که می‌توان از انسانی به یادگار ماند. همان‌گونه که شاعر بزرگ می‌فرماید:
نام‌نیکی گر بماند زآدمی
به کزو ماند سرای زرنگار
مادامی که نام دکترعلی نهاوندی بر زبان باشد، گویی او همچنان در میان ماست. اما این نام نیاز به مکان و نشانه‌ای فیزیکی دارد تا نسل‌های بعد نیز او را بشناسند و الگوی ایثار و تعهد او را فراموش نکنند.
از تمامی نهادهای ذی‌ربط به ویژه ریاست دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور ، شهرداری مسجدسلیمان، دانشگاه علوم پزشکی،مدیریت بهداشت ودرمان مسجدسلیمان و سازمان میراث فرهنگی درخواست دارم تا با اهتمام و سرعت هرچه بیشتر، نسبت به موارد زیر اقدام نمایند: ۱.نام‌گذاری یکی از مراکز درمانی مهم شهر (درمانگاه یا بیمارستان) به نام “دکتر علی نهاوندی”. ۲.نام‌گذاری یکی از میادین یا خیابان‌های اصلی به نام این فرهیخته بزرگ. ۳.ثبت و بازسازی بنگله ایشان به عنوان یک اثر تاریخی-فرهنگی و تبدیل آن به “موزه تاریخ پزشکی منطقه” یا “خانه نیکوکاری”.
یادمان باشد دکتر علی نهاوندی تنها یک چشم‌پزشک نبود؛او چراغ هدایت و نماد ایثاری بود که باید برای همیشه در تاریخ این شهر روشن بماند.
بیایید قبل از آن که دیر شود، قبل از آن که خاطره‌ها کمرنگ‌تر شوند، دین خود را به چنین انسان‌هایی ادا کنیم. حفظ نام او، در واقع حفظ کرامت انسانی و پاسداشت ارزش‌های والایی است که جامعه بر پایه آن استوار می‌شود.
علی عظیمی کیا
تمامی حقوق مادی و معنوی این وبگاه متعلق به صدای نفتی می باشد
