پایگاه خبری صدای نفتخیز
امروز، خبرنگاران این شهر، نه به عنوان حرفه‌ای‌های بی‌طرف پشت میزهای تحریریه، که به عنوان انسان‌هایی همدل، روزی سخت و تلخ را سپری می‌کنند. روزی که بار سنگین یک فاجعه انسانی، قلم‌های آنان را سنگین کرد و چشم‌هایشان را به انتظار نشستن بر صفحه‌ای سفید نشاند.

خبر، همانی است که جامعه را بهت‌زده کرده است: «حمله مرگبار سگ‌های ولگرد به کودکی ۱۱ ساله و درگذشت غم‌انگیز او.» این تنها یک تیتر نیست؛ حکایتی است از رنجی بی‌پایان برای خانواده‌ای که داغدار شده‌اند و زخمی است بر پیکره بشریت.

ما که هر روز با انبوهی از اخبار خوش و ناخوش درگیریم، گویی پوستینی داریم دوخته شده از واقعیت‌های سخت. اما امروز، این پوستین سخت ترک برداشت. زیرا این خبر، از جنس همان رویدادهایی است که نه تنها یک حادثه، که یک «زنگ خطر» است. زنگ خطری برای مسئولان، برای شهروندان و برای همه ما که دغدغه ایمنی و آرامش همنوعان خود را داریم.

خبرنگاران، نگهبانان جامعه هستند. آنان غم‌ها و شادی‌های مردم را روایت می‌کنند تا هیچ صدایی ناشنیده نماند. اما امروز در مسجدسلیمان، روایت این غم بزرگ، برای خود آنان نیز کاری دشوار بود. چرا که پشت هر کلمه، تصویر کودکی نقش بسته که رویای آینده‌اش، در کام بی‌رحمیِ غیرقابل پیش‌بینیِ یک تراژدی تلخ، نابود شد.

این واقعه، تنها یک خبر تلخ نیست؛ پرسش‌گر است. از ما می‌پرسد: مسئولیت‌پذیری نهادهای متولی در مدیریت حیوانات ولگرد تا کجاست؟ برنامه‌ریزی‌های پیشگیرانه چه شده است؟ و آیا باید همیشه منتظر فاجعه‌ای دیگر باشیم تا اقدام عاجلی صورت گیرد؟

امروز، روز تسلیت است. تسلیت به خانواده داغدار آن کودک بی‌گناه که آرزویش، شاید تنها بازی در کوچه پس کوچه‌های شهرش بود. امروز، روز همدردی با مردم شریف مسجدسلیمان است.

اما فردا، روز پیگیری و مطالبه‌گری است. از مسئولان مربوطه مطالبه می‌کنیم تا با تمام قوا، برای ساماندهی و حل اساسی معضل حیوانات ولگرد چاره‌اندیشی کنند تا هیچ خانواده دیگری، چنین درد غیرقابل باوری را تجربه نکند.

امیدواریم که این حادثه غم‌بار، آخرین رویداد از این دست باشد. امیدواریم که دیگر هیچ کودکی قربانی بی‌توجهی‌ها و تعلل‌ها نشود.

یاد امیر علی عزیز گرامی و روحش شاد باد.

علی عظیمی کیا