پایگاه خبری صدای نفتی ،با وجود رونق تمدنِ شهر و شهرنشینی به طور عمده تمدن و فرهنگ ما مردم این استان هنوز هم تا حدود زیادی دست نخورده باقی مانده است.
عناصر و مؤلفه‌های تیره و طوایف طی قرن‌های متمادی بین طوایف و مردم استان پیوندی محڪم ایجاد نموده، چنان‌ڪه احساس طایفه‌گرایی و خویشاوندگرایی در میان ما خوزستانیها ڪتمان‌ناپذیر است.
امروز نیازِ ڪشور رسیدن به انسجام استراتژیک است.
منظور از انسجام استراتژیک رسیدن به ترڪیب مناسبی از مصالح ملی، منفعت ملی و علایق جزئی می باشد ڪه موضوع قومیت ها و مطالبات گوناگون آنها را می توان در رڪن سوم یعنی همان علایق جزئی جای داد.
بنابراین لازم است ڪه تفڪرات ناسیونالیستی به ویژه در میان نخبگان فڪری و سیاسی قومیت های گوناگون از میان برداشته شده و تمام افڪار به یک هدف واحد ڪه همان پیشرفت ایران اسلامی است، معطوف گردد.
بطور ڪلی ثابت شده است ڪه قومیت گرایی یڪی از آفت های جامعه بشری است ڪه درطول تاریخ رنج و ستم بی شماری را برانسانها تحمیل ڪرده است.
نماد طایفه و قوم گرایی در مراسمات مختلف شڪل می‌گیرد و به هنگام وقایع خاص همچون انتخابات به اوج می‌رسد.
شاید قبل از هر چیزی دیگر بتوان قوم گرایی را بزرگ‌ترین آفت محیط‌های کوچک سنتی نظیر شهرِ ما دانست.
قوم گرایی و رانت فامیلی یک سیستم را کوچک نگه داشته و از افراد خلاق و شایسته محروم می‌ڪند، لذا باید برای ڪاهش این مساله ڪار مداوم چند ساله صورت گیرد.
طایفه گرایی و قوم پرستی پدیده ای مذموم است ڪه به عنوان یڪی از عوامل توسعه نیافتگی شهرهای کوچک شناخته می شود.
شهروندان با توجه به دارا بودن حق اکولوژیک و حق زیستن در یک فضا می‌بایست در مورد آینده اظهارنظر ڪنند.
این در حالی است ڪه الگوهای رفتاری شهروندان در انتخابات در شهرهای بزرگ با شهرهای میانی و کوچک متفاوت می‌باشد.
به‌ بیان‌دیگر در شهرهای بزرگ همچون تهران، مشهد، اصفهان، ڪرج و شیراز با توجه به ڪاهش اثرات روابط قومیتی، رفتارهای انتخاباتی حزبی‌تر، سازمان‌یافته‌تر و نهادی‌تر می‌باشد.
اما در شهرهای کوچک الگوهای رفتاری شهروندان به‌ ویژه در انتخابات محلی نظیر شوراها مبتنی بر روابط قومی و مذهبی و طایفه‌ای می‌باشد.
ماحصل و نتیجه قبیله گرایی در هر نوع انتخابی باعث شڪل‌گیری پدیده اجتماعی به نام نپوتیسم در جامعه است.
نپوتیسم به معنی جایگزینی روابط به‌جای ضوابط، خویشاوند سالاری و به‌ عبارت‌دیگر قوم و خویش بازی در یک اجتماع است و باعث رواج فساد می‌شود و به وحدت ملی آسیب خواهد رساند و از آن به‌ عنوان یڪی از موانع توسعه ڪشور یاد می‌شود.
برای مقابله با این معضل اجتماعی فراگیر در هر جامعه شهری، استقرار قوانین سخت و نظارت صحیح بر اجرای آن و همچنین گزینش افراد بر اساس شایسته‌سالاری می‌باشد.
شایسته‌سالاری به معنای ورود بهترین‌ها، باسوادترین‌ها برای اداره یک سازمان، یک‌نهاد و درنهایت یک ڪشور است.
به امید روزی ڪه شایسته‌سالاری، تخصص گرایی و توانمندی به‌جای قوم‌گرایی، اپیدمی و همه‌گیر شود و این آرزو دور از دسترس نیست.